Prawo o miastach

Mieszczaństwo to średnia klasa społeczna, która swe korzenie ma już w średniowieczu, gdy to w wieku XIII zakładano miasta na mocy prawa niemieckiego. Mieszczanie otrzymywali od władców feudalnych prawa i inne przywileje, wciąż jednak byli grupą społeczną, która nie odgrywała większej roli w państwie. Już na podstawie Lalki Prusa można wysnuć wnioski, iż szlachta, magnaci pogardzali mieszczaństwem. Nic więc dziwnego, iż wraz z sprzyjającą okazją, gdy w Polsce XVIII wiecznej zaczyna się czas wielkich reform w ramach obrad Sejmu Wielkiego. 18 kwietnia 1791 dochodzi do podpisania przez Poniatowskiego reformy o tytule Miasta nasze królewskie wolne w państwach Rzeczypospolitej, na mocy której to mieszczaństwo mogło wysyłać  swoich przedstawicieli na sejm jako plenipotentów. Ponadto mieszczanie uzyskali również prawo do nietykalności osobistej, zakupu majątków ziemskich. Mogli również nabywać szlachectwo, obejmować urzędy, jak i sprawować godności duchowne. Prawo o miastach zostało włączone do Konstytucji 3 Maja.